*****Wat hebben we afgelopen vrijdagavond genoten van jullie voorstelling. Echt prachtig en wat een geweldige locatie. 

Tony T.

***** Ik begreep van mijn vriend dat laatste liedje orgineel is, als dat uit komt willen we dat graag weten, het was schitterend! Wat was het liedje daarvoor of is dat ook orgineel?

Marte & Ronny

*****Bij beide voorstellingen werd mij gisterenavond als toeschouwer nadrukkelijk gevraagd om mijn maskers af te doen. Mijn menselijke vermomming van Friese stedeling en verwesterde Europeaan legde ik neer, zo goed en kwaad als dat ging. Daarbij hielpen mij deze twee maaksters, maar Caro het meest.

Een raamvertelling-met-pop-out-moment over een peperdure workshop waarin dierenmanieren de menselijke manieren be-concureerden en be-complementeerden. Waarin lyrisch en episch vochten met kleinwoordelijk en meeslepend zacht. Met fysiek gooi- en smijtwerk zoals de scene waarin Het Ingetogen Konijnenmens Het Koel-koude Brulkikkermens tevergeefs probeert te overwelmen met haar dierlijkheid. Up front en total physical lichtzinnig, mooi-rauw en nu al onvergetelijk. Met hoogoplopende spanningen tussen de met getufte maskers getooide Tijger-dieren onderling en dan weer die pop-out in de vorm van de nabespreking door de workshopdeelnemers van de moves die menzelf kort daarvoor als dieren maakte om zoiets natuurlijks als de moord(lust) en dood(slag) uit te beelden. Het mantelpakje en de korte cameo op een enkele hoge hak in de cirkel van strobalen die Het Schapenmens maakte toen de workshop over bleek te zijn, werkte ineens visueel heel bevreemdend en hard-menselijk op het publiek in dat op armlengte zat. Op mij hakte dat goed in. Haar masker ging af of juist weer op…

En wat verder mij vooral echt raakte was een heel gevoelig lied over hoe zonnestralen de aarde omarmen, gezongen door twee Wijfjes-Knaagdieren, waarin personagematig een nogal macho-intellectuele De Zon – waarbij de acteur die eerder Het Hondenmens speelde in goud-cape gehuld orerend schitterde – uiteindelijk werd afgeblaft door de beide actrices met Theo-en-Thea-tandjes in. Het Varkenmens, bleek gitarist en gevoelige snaarraker te zijn bij intermezzi tussen al het gewervel door.

Soms waande ik mij in de beeldtaal van dat gewraakte Pussy Riot optreden op het altaar met iconen en andere byzantijnse zacht-gouden glimmers in die Moskouse Kerk. Buitenvelds podiumtoneel van mooie mensen die hun dierlijke maskers nodig hebben om juist los te komen van de degelijk-harde wereld van e-mails, beton en deadlines en om – wat SPOONK zelf het liefste heeft – zo te proberen in een speelse, geestige en zware strijd de essentie en schoonheid van het zoeken naar het dramatische eigen onderwerp over het voetlicht te brengen. Ik zat erbij en genoot ervan. Je moet er wel van gaan houden.